Rocznica odejścia Śrila Bhaktisiddhanty Saraswati Maharaja
|
czytane: 871 data: 2008-12-16 autor: Madana Mohana Mohini devi dasi |
Wersja do druku |
 |
Z punktu widzenia filozofii awirbhawa (dzień pojawienia się) i tirobhawa (dzień odejścia) czystego Wajsznawy są takie same. Pojawianie się i odchodzenie aćarji nie jest jak narodziny i śmierć zwykłej osoby. Istnienie Wajsznawy porównuje się do widzenia słońca. Słońce świecące na czystym, niebieskim niebie reprezentuje życie bhakty wśród nas w jego prakrita rupie (widzialnej formie). Jego odejście z tego świata przypomina słońce ukryte za chmurami. Znika w jednym miejscu, a pojawia się w drugim. Dlatego tirobhawa równocześnie stwarza awirbhawę. Gdy czysty Wajsznawa porzuca swoją prakrita rupę, otrzymuje aprakrita rupę (ciało duchowe lub czit deha), aby wiecznie służyć Radha-Śjamasundarze na Goloce Wryndawan. Tu wygląda to na tirobhawę, ale w świecie duchowym jest to awirbhawa. Czysty bhakta znika sprzed naszych oczu tylko po to, by pojawić się przed oczyma Radha-Śjamasundara w Śri Wryndawan-dham.
Ciało Wajsznawy po jego odejściu sadzane jest w padma asanie (siedzenie ze skrzyżowanymi nogami). Jego prawa dłoń składana jest w Wajsznawa mudrze (trzymana przy sercu, jak przy intonowaniu dźapa na koralach). Inną pozycją są złożone dłonie na wysokości klatki piersiowej w klasycznej pozie namaste. Majawadi układają swoje dłonie w dhjana mudrze lub opuszczają je na kolana.
Bhaktowie myją ciało wodą z Jamuny (abhiszeka). Kapłani piszą różne mantry na ciele Wajsznawy gopi ćandanem. Wybór mantr zależy od szczególnej bhawy tego bhakty. Śri Gopala Bhatta Goswami mówi w swojej Samskara-dipice (werset 45), by pisać następującą mantrę na piersi i ramionach sannjasinów Gaudija Wajsznawa: Om klim śrim hrim śrim lawana mrid judźi bhumi swabhre swaha. „Pokrywając to ciało gliną i solą składamy je teraz do ziemi.”
Po nałożeniu tilaka i papki sandałowej na czoło Wajsznawy, ubiera się go w nowe ubrania, a listki tulasi wkłada się w jego dłonie. Potem wykonuje się arotika i ofiarowuje się wiele rzeczy, takich jak Śrimad Bhagawatam i Bhagawad-gitę, tulasi na szyję, dźapa mala, karatale, prasadam od Bóstwa, kamandalu (naczynie na wodę), miskę na jałmużnę i laskę (jeśli używał). Rzeczy te są konsekrowane w ziemi wraz z ciałem.
W tej samej siedzącej postawie ciało jest wkładane do ziemi. Dziura w ziemi powinna być jedną stopę głębsza od wzrostu osoby. Po spryskaniu ciała turmerikiem całe ciało pokrywane jest ogromnymi ilościami soli. Miejsce samadhi zostanie oznaczone lekko wzniesionym wzgórkiem ziemi. Prosty lub okazały samadhi mandir może zostać zbudowany potem, by uhonorować i wprowadzić wielbienie dla zmarłego Wajsznawy.
Pierwszego stycznia 1937 Śrila Bhaktisiddhanta Saraswati Thakura, mistrz duchowy Jego Boskiej Łaski A. C. Bhaktiwedanty Swamiego Prabhupada, wszedł w wieczne rozrywki Śri Śri Gandharwiki-Giridhari. Jego biografia opisuje ceremonię tirobhawa:
„Po rozrywce odejścia Om Wisznupada (108) Śri Śrimad Bhaktisiddhanty Saraswatiego Goswamiego Maharadźa Prabhupada jego transcendentalne ciało wielbione było pachnącym olejkiem, kwiatami i papką sandałową. Potem jego ciało zostało zaniesione przed Bóstwa w Śri Saraswati Auditory Hall (w Kalkucie) i ozdobione kwiatami, girlandami i ubraniem. Potem przeprowadzono tam odpowiednie wielbienie i arotika.
„Następnie ciało Śrila Bhaktisiddhanty Saraswatiego Thakura zostało przywiezione pociągiem do Jogapitha w Śridhama Majapur, gdzie utrzymywano niesamowity kirtan przez całą noc. Praca nad samadhi została natychmiast rozpoczęta przez sannjasinów, babadźich, brahmaćarinów, grihastów i wanaprastów, którzy przyjęli schronienie u jego lotosowych stóp. Pod koniec nocy mantry samadhi zostały napisane na jego ciele, zgodnie z poleceniami Samskara Dipiki Śri Gopala Bhatty Goswamiego.
„Jego duchowe ciało zostało potem przyniesione do samadhi i posadzone na tronie z białego marmuru. Jego stopy natarto aguru i papką sandałową. Kwiaty ofiarowane jego stopom zostały zebrane, (aby zbudować puszpa samadhi). Na jego szyję zawieszono girlandę z kwiatów. Zaśpiewano jego ulubione bhadźany: Śri Rupa Mańdźari, Swananda-sukhada-kuńdźa manohara i Jaśomati-nandana. Następnie intonując je anilo prema dhana, bhaktowie okrążyli samadhi cztery razy. Samadhi zostało zasypane ziemią, oznaczone znakiem tilaka Gaudija Wajsznawa, pokryte girlandami, a roślinki tulasi zostały posadzone ze wszystkich stron. Przeprowadzono ofiarę ogniową, ofiarowano bhoga i arotika. Czytano o odejściu Śrila Haridasa Thakura oraz wiersze Śrila Bhaktisiddhanty Saraswati Thakura z końca Anubhasji.
„W ten sposób aćarja-słońce, jak był nazywany przez swojego ojca Śrila Bhaktiwinoda Thakura, odszedł z ziemskiej wizji i wkroczył w wieczne rozrywki Pana.”
Śrila Bhaktisiddhanta Saraswati Goswami Maharaja ki jay!
