O cierpliwości...
|
czytane: 1494 data: 2006-12-15 autor: Rameśvar das |
Wersja do druku |
 |
Raghunatha dasa, syn Govardhany Majumadary, od dzieciństwa nie wykazywał zainteresowania materialną przyjemnością. Gdy po raz pierwszy zobaczył Śri Czeitanię, padł do lotosowych stóp Pana w ekstatycznej miłości. Okazując mu łaskę, Śri Czeitania dotknął go Swymi stopami. Przez kilka dni, Raghunat służył lotosowym stopom Pana, a także za pośrednictwem Adwejty Aczarii, przyjmował resztki pożywienia zostawione przez Śri Czeitanię.
Gdy nadszedł czas rozstania, Śri Czeitania pożegnał Raghunata i wrócił do Dźaghanata Puri. W domu, Raghunatha ogarnęło szaleństwo ekstatycznej miłości. Wielokrotnie uciekał, by udać się do Dźaghanata Puri, ale ojciec ciągle go wiązał i z powrotem przyprowadzał, kazał również pięciu stróżom pilnować go dzień i noc. Jednocześnie zaangażowano czterech osobistych służących, by dbali o jego wygodę i dwóch braminów, by dla niego gotowali. W ten sposób Raghunat był pod bezustanną kontrolą jedenastu osób. Było to dla niego wielkim nieszczęściem.
Któregoś dnia dowiedział się, że Śri Czeitania po raz kolejny przybył do Śantipur. Przedstawił więc ojcu następującą prośbę: „proszę, pozwól mi iść zobaczyć lotosowe stopy Pana. Jeśli się na to nie zgodzisz, moje życie nie pozostanie w tym ciele”. Słysząc to, ojciec wyraził zgodę. Dając wiele sług i produktów, wysłał go na spotkanie ze Śri Czeitanią, prosząc jednak, by szybko wracał.
Przez siedem dni Raghunat przebywał w Śantipur w towarzystwie Śri Czeitanii. W tym czasie przychodziły mu do głowy następujące myśli: "Jak będę w stanie wydostać się z rąk stróży? W jaki sposób mógłbym pójść ze Śri Czeitanią Mahaprabhu do Nilaczali?"
Ponieważ Śri Czeitania był wszechwiedzący, zrozumiał umysł Raghunaty. Dlatego Pan poinstruował go następującymi słowami: "Bądź cierpliwy i wracaj do domu. Nie bądź szaleńcem. W przyszłości będziesz w stanie przepłynąć ocean materialnej egzystencji”.(Madhya 16.222 - 16.237)
Instrukcje Śri Czeitanii wyjaśnia Śrila Prabhupad w swoim komentarzu:
„Ten materialny świat jest jak wielki ocean. Zaczyna się od Brahmaloki i rozciąga się aż do Patalaloki. Na oceanie tym jest wiele planet, czyli wysp. Nie wiedząc o służbie oddania, żywa istota błądzi po tym oceanie, tak jak człowiek, który próbuje płynąć, by dotrzeć do brzegu. Podobnie wygląda nasza walka o egzystencję. Każdy próbuje wydostać się z oceanu materialnej egzystencji. Natychmiastowe dotarcie do brzegu nie jest możliwe, ale jeśli ktoś robi wysiłek, to może przedostać się przez ten ocean dzięki łasce Śri Czeitanii Mahaprabhu. Ktoś może bardzo pragnąć przepłynąć ten ocean, ale działając jak szaleniec nie osiągnie sukcesu. Musi płynąć na drugą stronę z wielką cierpliwością i inteligencją, zgodnie z instrukcjami Śri Czeitanii Mahaprabhu lub Jego reprezentanta. Wtedy pewnego dnia dotrze do brzegu i wróci do domu, do Boga”.
Powracając do rozmowy, Śri Czeitania przekazuje Raghunacie kolejne instrukcje:
"Nie powinieneś być bhaktą na pokaz i fałszywym ascetą. Na razie ciesz się materialnym światem w stosowny sposób i nie przywiązuj się do tego. W swym sercu powinieneś pozostać bardzo wiernym, ale zewnętrznie możesz zachowywać się jak zwykły człowiek. W ten sposób wkrótce bardzo zadowolisz Śri Krysznę i On wyzwoli cię ze szponów mayi. Możesz zobaczyć Mnie w Nilaczali, Dźaghanata Puri, gdy wrócę odwiedziwszy Wrindawanę. Do tego czasu możesz obmyślić jakiś sposób ucieczki. To, jakich środków będziesz musiał wtedy użyć, zostanie ci objawione przez Krysznę. Jeśli ktoś ma łaskę Kryszny, nikt nie może go powstrzymać."
Śrila Kryszna das Kawiradź kończy opis tej rozrywki słowami: „Śri Czeitania Mahaprabhu pożegnał Raghunata. Raghunat wrócił do domu i zrobił dokładnie to, co Pan mu powiedział – porzucił wszelkie szaleństwo i zewnętrzne rzekome wyrzeczenie i bez przywiązania zaangażował się w swoje domowe obowiązki”.
Według mnie należy pamiętać, że Śri Czeitania udzielał różnych lekcji różnym ludziom, jednak zasada cierpliwego oczekiwania na łaskę Pana oraz podejmowanie cierpliwych i pokornych prób zadowolenia Kryszny (obmyślanie planu ucieczki z tego świata:)) jest uniwersalną zasadą którą zastosować można niezależnie od warny czy aśramu.
Abstrahując trochę od treści przytoczonej wyżej historii, dopełnienie myśli odnalazłem w książce S.Covey’a „7 nawyków skutecznego działania”: „Życie to następujące po sobie stadia wzrostu i rozwoju. Dziecko uczy się najpierw przewracać na brzuch, potem siadać i raczkować, aż wreszcie chodzić i biegać. Każdy etap jest ważny i wymaga czasu. Żadnego nie można ominąć. Prawda ta dotyczy wszelkich faz życia, wszystkich dziedzin rozwoju, czy to gry na pianinie, czy skutecznego porozumiewania się. Stosuje się do jednostek, małżeństw, rodzin i organizacji. (...) Aby oszczędzić czas i energię i osiągnąć upragniony cel – szukamy czasem skrótów, spodziewając się ominąć któryś z życiowych etapów. Co się jednak stanie, gdy (w niecierpliwości) spróbujemy skrócić naturalny proces naszego wzrostu i rozwoju? Co osiągnie tenisista, gdy po to, by zrobić większe wrażenie, zdecyduje się zagrać w wyższej klasie? (...) Szukanie skrótów przywieść może jedynie do rozczarowań i frustracji”.
Rozumiem, że wszystko wymaga czasu, każdy rozwój podyktowany jest ścisłymi prawami. Gdy robimy coś, gwałtownie – w pasji często ostateczne rezultaty działania są nieprzyjemne i krzywdzące dla innych. Gdy pozwolimy na naturalne dojrzewanie (w słońcu łaski Pana) wtedy, działając w dobroci umożliwimy trwałość i zadowolenie z podejmowanych inicjatyw i czynionych wysiłków. Można tą zasadę odnieść do wielu aspektów życia...
Ciekawy jestem, czy odnajdujecie w sobie cierpliwość i niecierpliwość, a także w jakich aspektach życia ujawniają się one najbardziej i jakie rezultaty przynoszą.....
W.s. Rameśvar das
Skomentuj artykuł
