Śri Adwajta Aćarja
|
czytane: 1380 data: 2007-01-24 autor: Madana Mohan Mohini d.d. |
Wersja do druku |
 |
Nadia- miasto uczonych ludzi
W czasie pojawienia się Pana Ćajtanji (1486r.) Bengal prawie stracił swoją niezależność. Zarządcą był Muzełmanin i choć Hindusi okazyjnie zajmowali tron byli zobligowani do przyjęcia islamu w celu zachowania swojej suwerenności. W roku 1478 Generał Hussain Szah zdetronizował hinduskiego Króla Śubuddhi Raja. Muzułmańscy królowie rządzili krajem poprzez Kazich lub Gubernatorów. Kazi wymierzali sprawiedliwość, zbierali podatki od podległych królów hinduskich, odsyłali część do skarbu państwa, a resztę zatrzymywali dla siebie.
Nadia (inne imię Nawadwipy) słynęła jako miasto uczonych ludzi. Przyjmując to za jedyny cel ludzkiego życia każdy był całkowicie pochłonięty zdobywaniem wiedzy. Może brzmieć to dziwnie dla dzisiejszych ludzi, którzy tak bardzo pochłonięci są wstrętnymi, grzesznymi czynnościami, ale mieszkańcy piętnastowiecznej Nadii nie mieli absolutnie żadnej atrakcji do polityk, gromadzenia bogactwa lub radowania się przyjemnościami zmysłowymi. W rzeczywistości zajmowanie politycznego stanowiska, nawet głównego ministra, uważane było za coś haniebnego. Ktoś, kto to robił, porównywany był do psa.
Rodzice modlili się do Boga, aby ich synowie zostali wielkimi naukowcami i panditami. Choć większość ludzi z Nadii poświęciło swój czas na edukację nie cierpieli z powodów ekonomicznych, ponieważ utrzymywało ich społeczeństwo. Przynajmniej raz w miesiącu pobożny Hindus obchodził jakiś religijny festiwal i rozdawał jałmużnę uczonym ludziom (braminom). Głównym obowiązkiem bogatej klasy było chronienie i utrzymywanie tych zaangażowanych intelektualną i duchową kulturą. Wszystkie energie miasta Nadia były używane w jednym celu- do tworzenia uczonych ludzi.
Intensywne oddanie Nawadwipy nauce odróżniało ją od każdego innego miasta na świecie. Studenci tłoczyli się wszędzie. Ćajtanja-bhagawata mówi, że setki a czasami tysiące studentów uczęszczało do wielu tol (szkoły) znajdujących się na każdej ulicy Nadii.
Śrila Wryndawana Dasa Thakura, który był naocznym świadkiem powiedział: „Codziennie tysiące studentów przybywało do Nawadwipy z całych Indii. Niektórzy przybywali, aby rozpocząć swoją edukację, a inni, by zakończyć studia rozpoczęte gdzieś indziej. I każdego dnia tysiące odchodziło po otrzymaniu swoich dyplomów.
„Każdy student nosił książkę. Była ona jego przyjacielem, jego siłą, ozdobą i środkiem na zdobycie szacunku u innych. Turnieje literackie regularnie odbywały się w wielu miejskich kąpieliskach, ghata. Walka często odbywała się wraz z zaciętą rywalizacją. Pokonana grupa musiała przepłynąć rzekę, aby się uratować.” (CB)
Choć było tam wiele szkół, to Nadia nie miała szkoły nauczającej Njaja (logiki). Njaja najpierw rozwinęła się w Mithili (stan Bihar w Północnych Indiach), na ziemi Gautama Buddy. Njaji można się było uczyć tylko tam, ponieważ profesorowie z Mithili mieli tylko jeden podręcznik i nie pozwalali nikomu go kopiować.
Sarwabhauma Bhattaćarja, naukowiec z Nadii, poszedł do Mithili, nauczył się na pamięć całego podręcznika i powrócił do Nadii, by założyć pierwszą szkołę Njaja (szkołę logiki). Później na życzenie Króla Prataparudry Sarwabhauma Bhattaćarja przeniósł się do Dźagannatha Puri i założył tam drugą szkołę logiki.
Adwajta Aćarja pojawił się właśnie w tym czasie, gdy uczone miasto Nadia było w szczycie swojego intelektualnego rozwoju. Pan Ćajtanja przyszedł w tym okresie najwyższej działalności literackiej, aby pokazać, że osiągnięcie Kryszna-premy, czystej miłości do Boga, jest ostateczną wedantą (końcem wszelkiej wiedzy). Choć Nadia była słynnym centrum nauki, to zainteresowanie ludzi wiedzą było czysto akademickie; było źródłem egoistycznej przyjemności. Jako całość ludzie byli bardziej zainteresowani „intelektualnymi potrzebami” niż duchową mądrością. Ich pozorne żarliwe obchody religijne były głównie skierowane na zadowalanie zmysłów. Mimo wielu szkół i panditów Nadia gwałtownie poddawała się podstępnym efektom Kali-jugi.
Wryndawana Dasa Thakura opisuje pozycję Nadii w czasie pojawienia się Śri Ćajtanji:
„Czuwanie całą noc i śpiewanie pieśni do Bogini Durgi było jedyną religią dla ludzi. Wydawali ogromne kwoty pieniędzy na śluby swoich córek i synów. Nikt nie obchodził festiwali, by gloryfikować Krysznę, ale przeprowadzano wspaniałe ceremonie dla swoich dzieci i krewnych. Nikt nie przemawiał, jeśli nie mógł wyśmiać błędów u innych. Nikt nie chciał wychwalać innych osób.
„Nikt nie spełniał Kryszna-kirtana, juga-dharmy dla tego wieku. Gdy Śriwasa Pandita i jego bracia wykonywali sankirtana, ludzie mówili: ‘Dlaczego mamy intonować i tańczyć dla Kryszny? Jaka jest w ogóle korzyść z tego sankirtana?’ Mówiąc w ten sposób ludzie ogólnie nie potrafili niczego zrozumieć. Zbierając się razem wyśmiewali garstkę Wajsznawów mieszkających w Nadii.
„Pieniądze i rodzina była ich jedynym interesem. Cały świat pozbawiony był Hari-bhakti. Każdy zadawał się z materialistami i podążał złą ścieżką.” (CB)
Imię i tożsamość Adwajty
„Pan Sadaśiwa, który wcześniej pojawił się jako inkarnacja aweśa we Wradźabhumi, pojawił się w rozrywkach Śri Ćajtanji jako Adwajta Aćarja, który nie jest różny od Samego Śri Kryszny Ćajtanji. Przyjaciel Pana Śiwy, Kubera, król Guhjaków, pojawił się w rozrywkach Pana Ćajtanji jako Kuwera Pandita, ojciec Śri Adwajty Aćarji. Energia jogamaja Najwyższego Pana pojawiła się w rozrywkach Pana Ćajtanji jako Sita Dewi, żona Adwajty Aćarji. Śri Adwajta ukazał uczucia służenia i przyjaźni dla Pana Ćajtanji.” (GGD)
Imię Adwajta oznacza, że nie jest On różny od Pana Hari. Jest wiele inkarnacji
Wisznu i wszystkie one nie są różne od Kryszny. Różnią się jednak w rozrywkach i czynnościach. Śri Adwajta zwany jest Aćarją, ponieważ zamanifestował bhakti we wszystkich kierunkach.
Adwajta Aćarja był pierwszym towarzyszem Mahaprabhu, który pojawił się w materialnym świecie. Był około sześćdziesiąt lat starszy od Pana Ćajtanji. Adwajta Aćarja mieszkał w Śantipur, kilka mil od Nawadwipy, ale jak inni szanowani bramini, miał dom w Majapur. Był przywódcą społeczności Wajsznawów w Nadii. Przed pojawieniem się Pana Ćajtanji regularnie dyskutował bhakti śastry i zajmował się hari-nama-sankirtana z garstką bhaktów, takich jak Śriwasa Pandita i jego bracia oraz Thakura Haridasa.
Rozrywki Adwajty Aćarji
Choć pięćset lat temu Nawadwipa była miejscem akademickiej doskonałości, wielu ludzi stało się nadmiernie dumnych ze swojej wiedzy i zdegradowało się w swoim zachowaniu. Nieszczęście i nikczemność, które panowały na świecie, głęboko bolały serce Adwajty Aćarji. Widząc beznadziejnie upadłe położenie ludzi w Kali-judze, Adwajta Aćarja pomyślał, że tylko Sam Bóg mógł ich ocalić. Wiedząc, że Pan Kryszna jest najbardziej zadowolony z ofiarowywania tulasi mańdźari i Ganga dal, Adwajta Aćarja rozpoczął wielbienie Pana z wielką premą i oczyma wypełnionymi łzami.
„Adwajta Aćarja modlił się do Najwyższego Pana: ‘Och Śri Kryszno, mój ukochany Panie i obrońco, nieszczęście ludzkości boli mnie, choć wiem, że ich zmartwienia spowodowane są ich własnymi grzesznymi uczynkami. Zapomnieli o Bogu-ojcu i o braterstwie ludzi. Z powodu wstrętnego egoizmu bez powodu walczą i kłócą się jak szczekające psy.
‘Mój Panie, powinni zrozumieć, że jesteś dobry, kochający i miłosierny. Ale nie mają dla Ciebie miejsca w swoich pustych sercach. Choć cierpienia moich znajomych głęboko ranią moje serce, to ja również, będąc grzesznikiem, nie jestem w stanie im pomóc. Dlatego O Panie, musisz Sam zstąpić i nauczyć ich, jak Cię osiągnąć. Jedynie tym sposobem nauczą się kochać Ciebie i w ten sposób zakończą swoje nieszczęście.’
„Regularnie modląc się w ten sposób i przywołując Pana, Adwajta Aćarja podnosił czasami głos do grzmiącego tonu. Innym razem szlochał jak dziecko. Jego modlitwy i czysta miłość przyciągnęły uwagę Pana do natychmiastowego pojawienia się. Dlatego Adwajta Aćarja jest jedną z głównych przyczyn pojawienia się Śri Ćajtanji Mahaprabhu.
„Pewnego razu Śaczi Dewi przyszła do Adwajty Aćarji prosić o wybaczenie niezamierzonej obrazy, jaką popełniła. Lecz gdy to zrobiła, Adwajta Aćarja padł do jej stóp i powiedział: ‘Jesteś matką całego świata. Nie jest możliwe, abyś popełniła jakąkolwiek obrazę. Ale jeśli ktoś mówi, że była jakaś obraza, to ją wybaczam.’
„Gdy ktoś przychodzi do mnie i mówi: ‘Kryszna ma gorączkę, która może spaść, jeśli będzie mógł wziąć trochę kurzu z twoich stóp.’ Wtedy ja mówię: ‘Weź go!’ Więc jeśli ktoś mówi, że popełniłaś obrazę względem mnie, to setkami tysięcy ust będę ciągle powtarzał, że nie było żadnej obrazy i że wybaczam wszystko.’” (CB)
Adwajta Aćarja uważał nawet nisko urodzonych ludzi, którzy spełniali służbę oddania, za lepszych od braminów, którzy nie zajmowali się bhadźanem. Śastry oznajmiają, że śudra, który tylko raz intonuje ‘Hare Kryszna’ powinien być szanowany przed wszystkimi innymi. Stoi nawet wyżej od ćaturwedi braminów, jeśli ci nie intonują świętych imion Pana. Śri Adwajta Aćarja dowiódł tego w czasie ceremonii śraddha dla swojego ojca. W tym czasie najwznioślejsza osoba na zgromadzeniu wielbiona jest specjalną asaną i pierwszą tacką z Wisznu-prasadam.
Były tam wszystkie wysokie klasy, bramini naukowcy o takich tytułach jak Bhattaćarja, Triwedi, Ćaturwedi i Upadjaja. Wszyscy myśleli: ‘Ja jestem śastra-widwan (bogaty w wiedzę śastr), dlatego mnie przypadnie podniosłe siedzenie.’ Z powodu wyjątkowej pokory Haridasa Thakura uważał siebie za zbyt zanieczyszczonego, by nawet wejść do domu, więc czekał na zewnątrz, mając nadzieję na otrzymanie resztek po braminach. Adwajta Aćarja wyszedł na zewnątrz i objął Haridasa.
„Co ty robisz, Aćarja Prabhu? Ty jesteś braminem, a ja muzułmaninem. Dotknąłeś mnie, więc musisz iść się teraz wykąpać.” Adwajta Aćarja chwycił Haridasa, zabrał go do środka i posadził na podniosłej asanie. Bramini, czując się obrażeni, krzyczeli: „Ten dom jest teraz zanieczyszczony przez tego muzułmanina. Nie możemy tu jeść!” Odchodząc krytykowali Adwajta Aćarję: „Działasz przeciwko dharmie!”
„Kompletnie zaskoczony Adwajta Aćarja powiedział: ‘Dziś nasza ceremonia śraddha jest udana, a nasz ojciec osiągnął Wajkuntę. Okazując szacunek jednemu Wajsznawie miliony naszych przodków wyzwoliło się. Jeśli Haridasa Thakura zje tu dziś, to jest to wspanialsze od nakarmienia milionów braminów.
„Haridasa szanuje maha-prasadam i dlatego zaliczany jest do klasy Wajsznawów. Ten, kto osądza Wajsznawę na podstawie jego narodzin i nie akceptuje tej zasady jest ateistą. Wy bramini obraziliście nas oboje, więc powinniście wszyscy szybko wyjść zabierając ze sobą wasze obrazy.”
Bramini zgromadzili się poza domem i rozmawiali między sobą. „Adwajta Aćarja jest uczonym panditom, dobrze obeznanym we wszystkich pismach i jest nauczycielem bhakti.” Po rozważeniu tego incydentu powrócili, padli do stóp Adwajty Aćarji i błagali o wybaczenie.
„Pewnego razu w domu Śriwasa Pandita Pan Ćajtanja usiadł na tronie Wisznu i ukazał sześcioramienną formę (szad-bhudźa rupa). Adwajta Aćarja i Jego żona Sita przyszli i wielbili Pana. Najpierw Adwajta umył stopy Pana Ćajtanji pachnącą wodą, namaścił je i przykrył tulasi-mańdźari zamoczonymi w ćandanie i innych substancjach. Wykąpał Pana łzami miłości, ofiarował perfumy, kwiaty, kadzidła, lampkę ghee oraz bhoga.
„Ostatecznie wychwalał Pana wybranymi wersetami z śastr, jak: ‘Chwała, chwała Panu Ćajtanji, który jest Najwyższą Boską Osobą zstępującą do tego świata. Chwała, chwała Panu Ćajtanji, który objawia maha-mantrę Hare Kryszna!’ Potem w wielkiej ekstazie złożył dandawaty.
„Przyjmując polecenie Pana Ćajtanji do intonowania i tańczenia, Adwajta Aćarja ukazał różne smaki oddania. W jednej chwili tańczył z wdziękiem, potem entuzjastycznie lub biegał w kółko, głęboko wzdychał lub padał i tarzał się po ziemi. Gdy słyszał kirtan nie mógł ustać; tańczył w ekstazie. Na koniec, w nastroju sługi, pokornie stał przed Panem Ćajtanją.” (CB)
Śri Adwajta Aćarja ki dźaj!
Skomentuj artykuł
