Człowiek – Człowiekowi – Człowiekiem
|
czytane: 1329 data: 2007-05-15 autor: Bhn.Alma |
Wersja do druku |
 |
…Przemierzam dziesiątki kilometrów w zatłoczonym busie z Maha-mantrą w umyśle. Kątem oka (prawego) zerkam na komiks, czytany przez mojego busowego sąsiada. W białych dymkach wyczytuję napisy: „Boomm!!! Tratata!! Trzask! Boom!”…Znudzona podglądywaniem, wsłuchuję się w kojący głos Indradyumny Swamiego w słuchawkach…zasypiam.
Budzę się na dworcu PKS we Wrocławiu. I co teraz? „Autobusy i tramwaje, autobusy i tramwaajeee…” W pudełkach na kółkach, zmierzam na ulicę Reymonta. Tramwaje w niedzielne południe mają zapach frytek, zmieszanych perfum, wody po goleniu, ludzkiego potu i innych niezidentyfikowanych specyfików. Uwielbiam obserwować ludzi w tramwajach – pojawiają się tutaj, w jednym pudełku na kółkach. Pochodzą z Nienacka. Jedni radośni, wyraźnie z czegoś zadowoleni, inni przygnębieni, zamyśleni – przyklejając się do szyby w pozycji „na muchę”. Czasem nawiązują jakiś kontakt, czasem tego kontaktu unikają. I wszyscy tak jadą w jednym kierunku – jedni wysiadają po drodze, inni jadą do końca…Wszyscy tak różni i tak do siebie podobni…
Koniec mojej pudełkowej podróży dobiega przy ulicy Kleczkowskiej….obok Zakładu Karnego. Spoglądam na wysokie, ceglane mury, drut kolczasty, zakratowane okna..nie! okien właściwie nie było – te otwory w murze były tak mocno oplecione przez kraty, że trudno tu mówić o oknach…Twierdza. (Zostajemy? Przeczekamy? Czy uciekamy stąd?) I pędzące pudełka na kółkach. Nagle, spośród tych pudełek wyłania się…ale czy na pewno?...Tak! Widzę! Na pewno dobrze widzę! To GOVINDA! Widzę Govindę!
Z małego, żółtego, Govindowego samochodziku wyłania się uśmiechnięta twarz Trisamy Prabhu (ufff…będzie dobrze J). Teraz trzeba tylko wkomponować się w magiczny samochodzik. Szukając Dobrego Adresu, z Trisamą Prabhu i bh. Andrzejem, trafiamy początkowo na parking, gdzie znajduje się…Sala Królestwa Świadków Jehowy (eee…to chyba nie ta impreza..). Sympatyczny pan z krawatem i plakietką „porządkowy” tłumaczy nam, jak dotrzeć na miejsce. Trafiamy do jakiegoś samochodowego zakładu naprawczego (czy jak to się tam nazywa) i pytamy młodych panów na wpół ubranych, na wpół nie, gdzie my są. Okazało się, że miejsce docelowe znajduje się za płotem. Wjeżdżamy na mały parking i kierujemy się do ośrodka. Dom Socjalny – nieogromny baraczek, otoczony zielenią, z ogródkiem, ze zwierzyńcem (kózka Bezimienna koloru brązowo-czarnego). Ciekawe miejsce…za jednym płotem Panowie od Naprawy Pudełek na Kółkach, za drugim płotem (krzakowym) Sala Królestwa Świadków Jehowy, za innym płotem pędzące pudełka i ta Twierdza…
Ośrodek należy do Stowarzyszenia Pomocy „Ludzie Ludziom”. Kierownikiem ośrodka jest pan Erazm Humienny – osoba pełna zapału, niezwykłego entuzjazmu, która podporządkowała swoje życie niesieniu pomocy Ludziom i realizująca (wraz z Przyjaciółmi) takie cele jak: pomoc osobom bezdomnym, starszym, uzależnionym, zakaźnie chorym, byłym więźniom…Ośrodek jest dla nich miejscem pobytu krótkotrwałego – ma pomóc we wzmacnianiu ich potencjału społecznego (a także emocjonalnego, wolicjonalnego, duchowego, także potencjału zdrowia) i z powrotem włączyć ich do społeczeństwa.
Zostaliśmy mile przywitani przez pracowników ośrodka oraz wysłanników GREENPEACE, których ulotki, ulokowane na stoliku na podwórku, powiewając na wietrze zapraszały do ich obejrzenia (ulotka: „Kiedy wycięte zostanie ostatnie drzewo, ostatnia rzeka zostanie zatruta i zginie ostatnia ryba, odkryjemy, że nie można jeść pieniędzy…”, „STOP RZEŹI – Wstyd, Kanado..”, „zostań wege!”, ulotka ukazująca po lewej stronie pieska i napis: „jedne kochasz” i po drugiej stronie świnkę „drugie zjadasz” – po środku napis „dlaczego?”, a także ulotki w sprawie ochrony oceanów, o rzeźni: „zwierzę nie jest rzeczą – rzeczy nie mają mózgu, serca i duszy”). Szczerze powiedziawszy nie pamiętam tego przywitania, po w tym czasie byłam zajęta poznawaniem tajników wspinania się na drzewo, które wyjawiane mi były przez mieszkankę „Domu Ciepła”, Klaudię, która „ma lat 6 a jej kolega aż 11”.
Mały parking okazał się parkingiem mikroskopijnym, ponieważ ledwo mógł pomieścić przybywających bhaktów, którzy swą obecnością wzbudzili wielkie ożywienie i entuzjazm mieszkańców DS. Rozpoczęły się przygotowania na małym podwórku, próby, ustawianie sklepiku…
Bhaktowie rozpoczęli swój program od powitania Naszych Gości, Których Gośćmi Byliśmy, powitania wypowiedzianego przez Rameśvara Prabhu, który dzielnie pełnił swoją rolę konferansjera. Program rozpoczął się pięknym i ciągle piękniejącym bhajanem w wykonaniu Dalaya Candry Prabhu, bh. Pawła, Rameśvara Prabhu, bhn. Romy, Audarii i Utalentowanej Skrzypaczki (której imienia nie pamiętam…ale wstyd…Przepraszam :)). Najwyraźniej muzykowanie bardzo spodobało się publiczności, co było widać po poklaskujących dłoniach i przytupujących odnóżach widowni. Po bhajanie nadszedł czas na wykład, który ofiarował Krysznie i nam Trisama Prabhu, wzbudzając bardzo pozytywne odczucia mieszkańców ośrodka, którzy często pytali o osobę Wykładowcy (zwłaszcza Pan Buźka –Tubylec). Była także scenka teatralna „Życie po narodzinach”, w wykonaniu Dvarakacyuty Prabhu z Harmonium w Tle, Audarii Mataji, bhn. Romy, Oli i moim, która to scenka także zainteresowała Tubylców. Na stole ping-pongowym pojawiło się Prasadam – ku uciesze wszystkich zgromadzonych. Olbrzymią furorę zrobiły słodycze przygotowane przez Niszantę Mataji. Spotkanie było hmm.. kameralne, a prasadam sporo, więc nie obyło się bez dokładek. Dzielna bhn. Magda, Roma, Trisama Prabhu i Dvarakacyuta Prabhu, zmagali się z palącym słońcem, zajmując się dystrybucją Prasadam. Podczas tej wiekopomnej chwili, na scenie pojawili się bhajaniści, uświetniając to Wspaniałe Wydarzenie Dla Każdego Nienasyconego Łaską Pana Śri Kryszny.
Zwiedzając ośrodek moją uwagę zwróciły otwarte drzwi każdego z pokoi mieszkańców. Podczas późniejszej rozmowy z Panem Kierownikiem dowiedziałam się, że to z jednej strony kwestia bezpieczeństwa (w razie pożaru), z drugiej strony – naszego przyjazdu, a z trzeciej – komunikat: „nie mam nic do ukrycia”. Rozmawiając z mieszkańcami otrzymałam kolejny komunikat, w związku z otwartymi drzwiami: „jestem otwarty”. I rzeczywiście: panowie byli bardzo pozytywnie nastawieni do bhaktów, zainteresowani, jak to jeden pan powiedział: „wiedzą tajemną, tak trudną do zrozumienia w swej prostocie”. Pojawiło się dużo pytań o Pana Krysznę, o związek z Nim, o intonowanie, o…A co jest piękne: pytania te także pojawiły się z znienacka, np. w trakcie rozmowy z Panem Jankiem, rozmowy o tym, gdzie na świecie tubylcy po hiszpańsku się komunikują, Pan Janek (pasjonat historii i geografii) ni stąd ni z owąd zaczyna pytać o Najwyższą Osobę Boga.
Kryszna. Bhaktowie. Prasadam.
To miejsce pachniało Dobrocią.
Spotkałam Ludzi Niezwykłych – Zwyczajnych w swej Niezwykłości.
Spotkałam także Ludzi Zwyczajnych – w Niezwykłości Zagubionych.
Dziękuję Panu Krysznie, że poprowadził mnie do Nich.
Proszę wybaczyć, że nie potrafię pisać relacji oficjalnych. Często zwracam uwagę na wiele nieistotnych szczegółów, na rzeczy mało ważne i mało ważne mniej. Jednak dla mnie mają one jeszcze sporą wagę, pozwalają mi wierzyć, że kiedyś
Poznam
Odnajdę
Poczuję
Zrozumiem
Będę.
Dzięki pomocy Ludzi Niezwykłych – Zwyczajnych Zwyczajnych swej Niezwyczajności.
Dziękuję Wam za to.
Wasza sługa,
Ania
P.S.: Mamo, wiem, że czytasz – Dziękuję Ci bardzo za odtwarzacz mp3 :)
Zobacz galerię
Skomentuj artykuł
